Köşe Yazıları

Karanlık odakların, ajanların, marjinal örgütlerin, CHP’nin, dış mihrakların, lordların, baronların falan “bugün Gezi’nin yıldönümüdür” diyerek yeni bir “Gezi isyanı” daha patlatmalarının önünde kim durabilirdi ki?

Oysa “Gezi”...

O vicdansız ve zalim şafak baskınının vicdanlarda açtığı derin hasar sonucu gerçekleşen...

-Kendiliğinden bir patlamaydı.

-Hesapsız bir parlamaydı.

-Plansız bir ayağa kalkıştı.

-Yeter artık diyen bir haykırıştı.

Köşe yazısının tamamı için: kaynakça

Hamili Kefen Yakinimdir | Yılmaz Özdil | Hürriyet

Hamili Kefen Yakinimdir | Yılmaz Özdil | Hürriyet

Rize’de belediye ekipleri kaçak büfeyi yıkmaya gelmiş, büfe sahibi isyan etmiş.

Meğer “kefen” giyerek Tayyip Erdoğan’ın mitingine katılmış, büfenin her yerini Tayyip Erdoğanposterleriyle donatmış. O nedenle... “Başbakanımıza kefeniyle destek veren adama bunu yapamazlar, kapısında İslam sancağı tabelasıyla başbakanımızın fotoğrafı olan bir mekânı hangi güç yıkabilir” diye haykırmış.

Eskiden gecekondu sahipleri, yıkım ekiplerini durdurmak için, ellerinde Türk bayraklarıyla çatıya çıkar, İstiklal Marşı filan söylerdi. Şimdi, kefen giyiliyor demek ki.

E aklınızda bulunsun bari...

Evleri yıkmaya mı geldiler?

Mahallece dozerin karşısına dikilin.

Dombıra’yı söyleyin.

Sayacı mıknatısla durdurup, kaçak elektrik kullanırken mi yakalandınız?

Dert etmeyin sakın.

Direğe tırmanın.

Rabia işareti yapın.

Köşe yazısının tamamı için: kaynakça

Boko Haram ile PKK’nın Farkı (Var mı?) | Fehmi Koru | Star

Boko Haram ile PKK’nın Farkı (Var mı?) | Fehmi Koru | Star

Açık söyleyeyim, bu işin suyu çıktı...

Diyarbakır’da çocukları PKK tarafından dağa kaldırılan annelerin sayısı 40’a ulaştı... PKK kendisine siyasi alanda rakip gördüğü Hak-Par’ın Dicle ilçe başkanını da kaçırdı... Sınırın öte tarafında, İŞİD, Halep’in Kürt köylerine baskın yapıp 300 kişiyi kaçırdı... Nijerya’da Boko Haram örgütünün elinde kaçırdığı 200’den fazla genç kız ve çocuk olduğu biliniyor...

Kaçıran kaçırana...

Herhalde dikkat etmişsinizdir: Elinde silâh olan silâhsız birilerini kaçırıyor...

Geçmişte de böyleydi: 1980’ler ve 1990’larda elinde devletin verdiği silâhlar bulunan birileri ‘PKK’lı’ olduğu için insanları kaçırırdı. Kiminin cesedi bir süre sonra bulunurdu; kaçırılanlardan bugüne kadar âkıbetinden haber alınamayanlar da çok...

Köşe yazısının tamamı için: kaynakça

Gezi Olaylarının Yıl Dönümü | Nazlı Ilıcak | Bugün

Gezi Olaylarının Yıl Dönümü | Nazlı Ilıcak | Bugün

Gezinin yıldönümü geliyor. Neler yazmışım, neler söylemişim diye eski defterleri şöyle bir kurcaladım. Dün ne yazmışsam, bugün aynı noktada durduğumu gördüm. O günlerde de, Başbakan’ın kutuplaştırıcı üslûbunu, “Çoğunluk biziz, istediğimizi yaparız” tavrını eleştirmişim. Bugün de hem sütunumda hem de CNN Türk’teki Dört Bir Taraf’ta, arkadaşlara “milli irade, temsil ve çoğulculuk nedir”bunu öğretmeye çalışıyorum. Ayrıca, “17 Aralık’tan sonra ne oldu da birden döndün; Cemaat’in elinde kasetlerin mi var” diye soranlara, -tenkitlerimin çok önce başladığını gösteren bu yazılar- cevap teşkil edecek.

Örnekleri çoğaltmak mümkün. Ama yerimiz yetmeyeceği için sınırlı tutuyorum.

*1 Haziran 2013

Başbakan’ın Gezi Parkı’yla ilgili açıklamalarına bakıyorum... Aynı eda, aynı tavır. Diyor ki: “Ne yaparsanız yapın karar verdik; orada tarihi ihya edeceğiz.”

Devamı için: kaynakça

Batı, Erdoğan'a Kapıyı Kapattı mı? Emin misiniz? | Murat Yetkin | Radikal

Batı, Erdoğan'a Kapıyı Kapattı mı? Emin misiniz? | Murat Yetkin | Radikal

Gezi'den bu yana içteki tutumu Erdoğan'ı dışta yıprattı.

Evet, Almanya Başbakanı Angela Merkel BaşbakanTayyip Erdoğan’a Köln mitingi öncesi randevu vermedi. Ama bir gazeteye demeç verdi "Sorunlarınızı ülkeme taşımayın" mealinde. Bir başka gazete ‘Hoş gelmedin’ diye başlık attı.

Evet, ABD Başkanı Barack Obama Erdoğan’a 19 Şubat telefon konuşmasının Fethullah Gülen ile ilgili bölümünü Türk kamuoyuna olduğundan fazla yansıttığı için bozuk atıyor. Daha önce, Suriye ve Mısır nedeniyle altı ay telefonla konuşmamıştı.

Evet, Obama Soma faciası nedeniyle Erdoğan’ı değil, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ü aradı sadece taziye için.

Çünkü Erdoğan’ın –bu günlerde birinci yılını idrak ettiğimiz- Gezi protestolarından bu yana kendi insanına reva gördüğü muamele, Türkiye’nin üyesi olmak istediği Avrupa Birliği’nde ve ona AB için, NATO için kefil olan ABD’de yönetimi rahatsiz ediyor.

Köşe yazısının tamamı için: kaynakça

"Gezi Ruhu"nda "Zamanın Ruhu"nu Arayanlar | Mehmet Barlas | Sabah

"Gezi Ruhu"nda "Zamanın Ruhu"nu Arayanlar | Mehmet Barlas | Sabah

Halkın bilincinin ülkenin yönünü belirlediği bu zamanda, akla ziyan gelişmelere de sahne oluyor bu topraklar...

Anadolu'dan İstanbul'a gelmiş, esnaflıktan holding patronluğuna yükselmiş, sahip olduğu varlıkları milyar dolarlarla ölçülen bir girişimciyi düşünün...

Bu girişimci Türkiye'deki olayların gelişimine uyum gösterdiği ve devletle asla karşı karşıya gelmediği için, şimdiki noktaya geldiğinin

bilincindedir... Seçilmiş iktidarlar varken demokrasi ile askeri yönetimler varken de otoriter yapı ile arasını iyi tutmuştur. Döviz krizleri yaşanırken koruma duvarları arkasında büyümüş, Özal sonrasında da dünyaya açılmıştır...

Kısacası bu örnek girişimcinin en değerli varlığı, zamana uyum gösterebilen aklıdır...

Ve şimdi bu başarılı girişimcinin çocuklarının Türkiye'nin yarınını "Gezi Ruhu"nda aramalarını, acaba babalarının aklı kabul eder mi?

Köşe yazısının tamam için: kaynakça

Diktatör Diye Diye | Ruşen Çakır | Vatan

Diktatör Diye Diye | Ruşen Çakır | Vatan

Salı akşamı Avusturya’nın başkenti Viyana’da, Halk Kütüphanesi’nin salonunda düzenlenen toplantıda, son bir yılda yaşanan Gezi direnişi, 17 Aralık süreci, 30 Mart yerel seçimleri gibi kritik olaylardan hareketle Türkiye’de siyasi hayatı tartıştık. Tabii ki izleyicilerden gelen ilk sorulardan biri "Başbakan Erdoğan diktatör mü?" oldu.

Bu soruyu bekliyordum çünkü içerde ve dışardaAKP iktidarını eleştirenlerin ciddi bir bölümü, bir süredir Erdoğan’ı diktatör olarak tasvir ediyorlar. O da her vesileyle kendisine diktatör denildiğini hatırlatıp öyle olmadığını göstermeye yönelik açıklamalar yapıyor.

Bu tutumu onun diktatör olarak tanımlanmaktan çok da fazla şikayetçi olmadığını (en azından bana) düşündürtüyor. Çünkü bir siyasi lideri diktatör olarak tanımladığınızda ona epey bir güç atfetmiş ve onun her geçen gün varolan gücünü daha da artırdığını söylemiş oluyorsunuz. Halbuki Erdoğan için tam tersi bir durumun söz konusu olduğunu söyleyebiliriz. Özellikle ona diktatör sıfatının yakıştırılır olduğu şu son bir yılda Erdoğan gücüne güç katmıyor, güç kaybının önüne geçmeye, varolan gücünü korumaya çalışıyor ve bunu yaparken de çok ama çok zorlanıyor.

Köşe yazısının tamamı için:kaynakça

Gene Aya Sofya | Murat Belge | Taraf

Gene Aya Sofya | Murat Belge | Taraf

Justinianus Aya Sofya’nın resmî açılış töreninde, gördüğü görkemli manzara karşısında coşmuş, “Aştım seni, Süleyman!’ diye peygamber ve Kral Süleyman’a seslenmişti. Altınca yüzyılda, dünyanın bu bölgesinde “Süleyman’ın tapınağı” efsanesi anlatılırdı. Bina çoktan yok olup gitmişti (“Ağlama Duvarı” dışında) ama efsanesi yerindeydi. Onun için Justinianus bir karşılaştırma yapmak isteyince, aklına ondan görkemlisi gelmiyordu.

Ama gerçekten aşmıştı. Bunca yüzyıldan sonra, hâlâ ayakta Aya Sofya. Hâlâ insanın başını döndürüyor.

Osmanlı mimarisi yabana atılmaz. Mimarlık örgütlenmesi de. Sinan müthiş bir adamdır.

Ama, bin yıl sonra, Sinan dahi bazı bakımlardan Aya Sofya’yı aşamadı.

Mimarlıkta “her şey” demek değil ama nicelikler önemlidir. Aya Sofya’nın kubbesi (birtakım kazalar geçirdiği için tam yuvarlak değildir) 31 ile 33 metre çapındadır. Bu kocaman kubbe yerden 56 metre yüksekte durur. Ağırlığı yüzden fazla sütuna dağıtılmıştır.

Köşe yazısının tamamı için: kaynakça

KAYNAK:

http://onedio.com/haber/bugun-mutlaka-okumaniz-gereken-10-kose-yazisi-312542

Gezi Mühale Bekliyor | Can Dündar | Taraf

Bakmayın dünkü mitingin, Gezi çadırlarının coşkusuna...

Girdiğimiz her çadırda tedirgin bir bekleyiş var.

Ve kulaktan kulağa yayılan bir söylenti:

“Salı sabaha karşı saldıracaklar.”

Özellikle Başbakan’ın dönüşte izlediği sert çizgi ve kendi taraftarını mitinge götürmesi, gerilimi tırmandıracağını gösteriyor.

İyi de bu neye yarayacak?

Günboyu park bir turistik mekan gibi...

Gece olunca el ayak çekiliyor, çadırların fermuarı çekiliyor. Ve Gezi, bekleyişe koyuluyor.

Dün gün boyu o çadırlardaki, barikatlardaki gençlerle uzun uzun konuştum.

Yaşlarından beklenmeyecek bir sağduyu ile her tür tahriki yatıştırmaya, provokasyonlara engel olmaya, bu sivil itaatsizlik eylemini barışçıl halde tutmaya çalışıyorlar. Bir yandan da direniştekilerin güvenliğini nasıl sağlayacaklarını düşünüyorlar. Eğer Hükümet, bir geceyarısı baskınıyla Gezi’yi dağıtmayı, Taksim’i “kurtarmayı” planlıyorsa bunun çok ağır sonuçlara yol açacağını bilmeli.

Daha fazla geç olmadan:

-Vicdanını yitirmemiş herkes, özgürlük mücadelesi veren bu çocukları savunmalı...

-Direnişin sözcüsü durumundaki Taksim Platformu talepler listesini kabartmadan, Gezi’yi AVM’den kurtarmış, içerdeki arkadaşlarını serbest bıraktırmış, polis şiddetini afişe etmiş, hükümete özür diletmiş olmanın kazanımıyla, zafer havasında bu eylemi noktalamalı...

-Ve Hükümet, bütün dünyanın, Türkiye’nin gözünü çevirdiği bu meydanı şiddetle dağıtmayı aklına bile getirmeden, daha fazla inat etmeden bu sorunu akılcı bir şekilde çözmeli. Yoksa burada olacakların vebalini, hiçbir siyasetçi ödeyemez.

kaynakça

Gezi Eylemi Akilleri Böldü | Mehmet Tezkan | Milliyet

Gezi Parkı eylemi kırılma noktasıydı.. Pozisyonlar değişti, yan yana duranlar bir gecede karşı karşıya geldi..

Saflar değişti..

Akil İnsanlar bunun dışında kalamazdı.. Kameralar üzerlerine dönmüş, mikrofonlar tutulmuştu..

İktidar tarafından ‘akil’ ilan edilmişlerdi..

Bir şeyler söylemeleri gerekiyordu.. Türkiye’nin gördüğü en büyük sivil eyleme sessiz kalamazlardı.. Kalmamaları gerekirdi..

Bölündüler....

Bir grup Akil, eyleme ilk günden itibaren destek verdi.. Çekinmediler, televizyonlara çıkıp konuştular..

Başbakan’ın söylemi sert dediler.. Otoriterleşmeden söz ettiler..

Polisin orantısız güç kullanmasını eleştirdiler..

Akil olmanın gereğini yaptılar..

Akillerin büyük çoğunluğu konuşmamayı tercih etti.. Ne polis aşırı şiddet kullandı dediler ne de eylemci gençleri kınadılar..

Ne Topçu Kışlası yapılmasından yana tavır aldılar ne de parkın park kalmasından yana..

Sotaya yattılar..

Araziye uydular.. Soru sorulmasın diye köşe bucak kaçtılar..

Açıkçası Başbakan’ın Kuzey Afrika gezisinden dönüşünü beklediler.. Başbakan’ı kerteriz aldılar..

Başbakan’ın iki dudağına baktılar..

Akilliğin gereği bu değildi ama onlara göre Akil kalmanın gereğiydi..

İçlerinden bir ikisi erken hamle yaptı; Taksim’deki gençlere çapulcu demeseler de ‘tadını kaçırdılar’ sözleriyle kıyısından köşesinden eleştirdiler.. İktidarın yanında saf tutmaya başladılar..

Diğerleri sessizliğini koruyor..

Sessiz kalanlar, başını kuma gömen Akiller şanslı!.. Memleket turunu bitirmişlerdi, rapor yazma aşamasına gelinmişti..

Yoksa..

Düzenledikleri bir toplantıda birileri çıkıp Gezi Parkı’nı sorsa ne cevap verirlerdi.. Fikir beyan etmek zorunda kalsalardı..

GEZİ PARKI SİMGE OLDU

Kim ne derse desin Gezi Parkı simge oldu..

Neyin..

Sivil örgütlenmenin simgesi oldu..

Devamı için : köşeyazısı

Kimse Anlatamıyor Bari Ben Anlatayım | Ahmet Hakan | Hürriyet

03 Haziran 2013

Merak buyurma “usta”, rahat ol. Böyle muhalefet partileri olduğu müddetçe sittin sene de geçse, sandıkta yine sen çıkarsın.

Sorun yok:

İhaleleri yine sen vereceksin. Köprüleri yine sen yapacaksın. Meydanları yine sen tanzim edeceksin. Yasaları yine sen çıkaracaksın. Eşsiz mimari bilginle anıtları yine sen dikeceksin. Milletvekillerini yine sen seçeceksin. Medyayı yine sen yönlendireceksin. İşadamlarını arayıp yine sen hesap soracaksın. Kararları yine sen vereceksin.

Önce bir rahat ol ve derin bir nefes al.

Bu “mesele”, öylesi bir “mesele” değil “usta”.

“Koltuk kapmaca” oynanmıyor burada...

Sen bakma sana “yandaş” yazılan yazarların yazıp çizdiklerine...

Sen bakma cesaret edip sana gerçekleri söyleyemeyen danışmanlarına...

Sen bakma sana hep “En iyisini siz bilirsiniz efendimiz” demekten başka bir şey demeyen dostlarına...

Onlar gerçeği söylemiyorlar ya da söyleyemiyorlar.

“Gezi Parkı” hareketi...

Seni sandıkta deviremeyeceğini anlayanların sokakta devirme hareketi değil.

Seni hazmedemeyenlerin hazımsızlık gösterme hareketi değil.

Karanlık şahsiyetlerin askeri tahrik edip elinden iktidarı almaya çalışma hareketi değil.

Senin yaşam tarzına karşı başlatılan bir hareket değil.

Senin inancına karşı yürütülen bir hareket değil.

Devamı için ; http://www.hurriyet.com.tr/kimse-anlatamiyor-bari-ben-anlatayim-23429413

Her Başbakan İstifayı Tadacaktır | Sevan Nisanyan

Başbakanın son kullanım tarihi geçmiştir. Son iki üç yıldır sergilediği tavırlar, gerçekle bağını koparmış bir iktidar hastası tablosunu çizmektedir. Herkes için tehlikelidir. Düzelme ihtimali yoktur. Sanırım bir çare bulma zamanı gelmiştir.?

Bu hükümetin memlekete büyük hizmetleri dokunmuştur dedik. Açımlayalım:

BİR: Memleketi yeniçeri işgalinden kurtardı. Dünya durdukça hayırla yadedilecek bir iştir. Ülkeye yapılabilecek en büyük hizmetti. Allah, varsa, kendilerinden razı olsun.

İKİ: Milli geliri üçe katladı. Evet konjonktür iyiydi, temelleri de Kemal Derviş attı, kabul. Ama bu hükümet de cesur ve büyük işler yaptı, bürokrat korkaklığına teslim olmadı. En önemlisi: yatırımdan korkmadı. Viyk viyk öten entel takımına çok kulak asmaması da iyidir bence. Yumurta kırmadan omlet yapılmaz.

ÜÇ: Kürt meselesini hale yola koydu gibi. Gerçi çok gecikti, yol boyu saçma sapan işler yaptı. Hâlâ da mevzuyu nasıl bağladıkları tam belli değil. Ama eskilerin yapamayacağı işti, bunlar yaptı görünüyor.

DÖRT: Müsaadenizle bu da bence önemli. İlk kez bir TC hükümeti bu ülkenin gayrımüslimlerine düşman esiri muamelesi yapmadı. “Biz” demeye gönülleri razı olmadı gerçi, olmaz da, ama en azından “biz dostuz yabancı” moduna geldiler. Bu da az şey değil, şükranı hak eder.

Devamı için ; http://arsiv.taraf.com.tr/yazilar/sevan-nisanyan/her-basbakan-istifayi-tadacaktir/26285/

Bahar İsyancıdır | Hasan Bülent Kahraman | Sabah

Taksim meydanı protestosunu kısa bir süre izledikten, biraz içine girip çıktıktan sonra anladım ki, evet CHP işi sahiplenmek istemektedir, ulusalcılar malum sembolleriyle ortadadır, İşçi Partisi kendi maksadının peşindedir ama oradaki kitlenin büyük bir bölümü bunları aşmıştır. Hareketi partilere, siyasi şahsiyetlere teslim etmek niyetinde değildir. Öznesiz, lidersiz, inisiyatifsiz, kendiliğinden gelişen ve özellikle "sivil" kalması istenen bir eylemin peşindedir meydandaki insanlar. Kılıçdaroğlu'nu bile aralarından sürüp çıkarmışlardır.

Sokaklarda dolanır ve resim çekerken "hayırdır abi" diye yanıma gelen ve sivil polis olduğunu anlamak için alim olmanın gerekmediği kişilerin yarattığı türden devlet kökenli olanları da dahil, her türlü provokasyon vardır işin içinde ama bunlar bir yönlendiricilik taşımıyor. O nedenle, acele etmek istemem ama, bu hareket gerçekten bir sivil girişim olarak doğmuş ve gelişmiş bir organik hamle olarak görünüyor. Bunu çok önemsiyorum.

Hükümet bu gerçeği anlayamadı. O nedenle de, ağaç kesilmesin diyen bir kitleyi, işgalci bir devletin askerleri gibi gördü. Asla kabul edilmeyecek uygulamalara girdi. Şu gözlerimle ara sokaklarda "insan avına" çıkmış polis gruplarını gördüm. Kullanılan şiddetin orantısızlığını sadece gaz miktarı üstünden açıklamak manasızlıktır. Polisin giysisiyle karşısındaki gencin üstündeki incecik tişört bile güçler arasındaki orantısızlığı açıklamaya yeter. Bir de o insanların ellerinde tüfekler, altlarında tomalar,cephaneliklerindeki gaz bombaları var.

Hükümet, iktidar, yönetim yanlış yaptı. Bunu farklı ağızlar dile getirdi. Gaz kullanımı ve polis davranışı aşırılığını Başbakan itiraf etti. "Halka rağmen bir şey yapılamayacağını anladık" diyerek yönetim yanlışlığına Belediye Başkanı işaret etti. Ötesi olabilir mi? Kaldı ki, böyle bir "olayda" devlet işe yenik başlar. Çünkü devlet şiddettir. Bir de o şiddet siyaseti susturan bir mantıkla azdırınca büsbütün mağlup olur. İşte dünyanın, bizde bazı kişilerce anlaşılmayan tepkisinin altında bu gerçek yatar.

Devamı için : köşeyazısı

'Kırmızılı kadın' Radikal için yazdı: O polisin yargılanması yetmez

CEYDA SUNGUR17/01/2014'Kırmızılı kadın' fotoğrafı Gezi direnişinin sembollerinden biri haline gelen Ceyda Sungur, kaleme aldığı metinde kendisine yakın mesafeden biber gazı sıkan polis hakkında 2 yıla kadar hapis istemiyle dava açılmasını 'Sembolik bir fotoğraf karesinin dünya üzerinde yarattığı etkiyi kullanmak' olarak değerlendirdi, "Gezi direnişinde yitirdiklerimizin katilleri ve gerçek sorumluları cezalandırılana kadar, kimse adaletten bahsetmesin!" dedi. Şimdiye kadar ‘kırmızılı kadını’ cisimleştirip zihinlerdeki sembolik değerini değiştirmemek, ve mücadelenin kendisinden öte kişilerin ön plana çıktığı bir gündem yaratmamak adına konuşmak istememiştim. Fakat başta Gezi’de hayatını kaybeden kişilerin ailelerine karşı bu açıklamayı bir borç biliyorum. Basında çıkan haberler beni fazlasıyla rahatsız etti.

Gezi direnişinde yitirdiklerimizin katilleri ve gerçek sorumluları cezalandırılana kadar, kimse adaletten bahsetmesin! Tek başına, amirlerinden aldığı emirle hareket eden 23 yaşındaki bir polisi yargılamak, polisin ‘destan’ yazdığını iddia eden iktidarın zulmünü aklayamaz. Gezi direnişinden bu yana, aradan geçen 7 ay içerisinde, polis şiddeti ile yaralananların şikâyetlerinin hiçbirisi dava konusu olmamışken yüzüme gaz sıktığı için yargılanan polise verilecek cezanın adalet duygusuna zerre katkısı yok. Açık ki yargılamanın bu aşamada bırakılması, kırmızı elbiseden ibaret sembolik bir fotoğraf karesinin dünya üzerinde yarattığı etkiyi kullanmanın ve bu vesileyle milyonların isyanını bastırma kaygısının ötesine gidemeyecektir. Sadece, çalışma koşulları ve iş güvenceleri amirlerinin dudakları arasında olan polis memurlarını yargılamak ise Gezi direnişinde hayatını kaybeden, beyin kanaması geçiren, gözlerini kaybeden, kolu bacağı kırılan veya yaralanan herkesin, onların ailelerinin ve biz tesadüf eseri hayatta kalmayı başaranların acısını dindiremez.

ETHEM, ABDULLAH, MEHMET, İRFAN, MEDENİ, SELİM...

Ne yazık ki, Ethem Sarısülük başından bir polis kurşunu ile vurulduğunda, Abdullah Cömert kafasına gaz fişeği isabet ettiğinde, Mehmet Ayvalıtaş 1 Mayıs Mahallesi’nde Gezi eylemlerine katıldığı sırada ezildiğinde, İrfan Tuna işyerinde gaza maruz kaldığında, Medeni Yıldırım Lice’de kalekol inşasına karşı pankart açtığında, Selim Önder Gümüşsuyu’nda oturan kızını ziyarete gittiğinde, Zeynep Eryaşar Gezi Parkı’nda nöbet tutan çocuklarına destek için yürüyüşe katıldığında, Ahmet Atakan katillerin cezalandırılmasını istediğinde, Ali İsmail Korkmaz dövülerek öldürüldüğünde, Serdar Kadakal çalıştığı yerin önündeki sokakta oturduğunda, hiçbirinin üzerlerinde ‘kırmızı elbise’ yoktu. Güzel gözlü kardeşim Berkin Elvan ise bakkaldan ekmek almaya gitmekten daha büyük bir suç işlememişti. Bu insanların basın tarafından tesadüfen yakalanan fotoğraflarının olmaması, fail ve sorumlularının yargılanmaması veya ceza almaması için bir bahane olamaz.

Elbette bugün, başta fikri hak ve özgürlükleri savunan basın mensuplarının, siyasi tutukluların, hak gaspına uğrayanların yanında yer alan ÇHD avukatlarının, özgür bilimi savunan akademisyenlerin yargılandığı ve önümüzdeki pazar üzerinden yedi yıl geçmiş olacak olan Hrant Dink cinayeti gibi onlarca faili meçhul cinayetlerin sorumlularının korunduğu bir hukuki düzlemde, adalet ve hakkaniyetten söz edemeyiz. Tüm bunlara rağmen, yaşananların hiçbiri unutulmayacak ve yaşananlar karşısında maruz kalınan muameleye hiçbir zaman alışılmayacak. Adalet yerini ancak ve ancak verilen hak mücadelesi ile bulacak ve inanıyorum ki Berkin, tam da bunun için uyanacak.

http://m.radikal.com.tr/turkiye/kirmizili_kadin_radikal_icin_yazdi_o_polisin_yargilanmasi_yetmez-1171207

Geri Dön

Başa Dön

Yorum yaz

Gönder===Yorumlar===

Kelebek17/01/2014 20:38:47sah mat
Tamamen kendisine yapilan haksizliktan ayrilmis bir yazi. Ben yok, Biz variz! Bende büyük bir saygiyla destekliyorum
hbasak17/01/2014 14:51:45@ordusenel :
Evet, lütfen bakınız ve açıklayınız: "bayanın" hangi davranışta bulunması polisin bu hale gelmesini suç olmaktan çıkarır, kabul edilebilir bir hareket kılar?
nihatpehlivan17/01/2014 13:27:58Kimseye etmem şikayet!
Adalet yok! Gezi günlerinde insanların akın akın direnişe dönüşen özgürlük istemlerinin nedenlerinden biri de budur. Halen olmayan adalet üzerinden yalvaran bizler, birilerinin iki dudağının arasından çıkan sözlerle adliye koridorlarında cübbelerimizle yerlerde sürüklenirken tek dileğimiz bir gün hesap sorulmasıdır. O hesap hukuk tarafından, kimseye biat etmemiş savcı tarafından hazırlanan iddianameyle sorulmasını UMUYORUZ. Ceyda Sungur denildiğinde yakınlarından başka kimsenin aklına bir şey gelmeyen kırmızılı kadın direnişin özüne aykırı düşmeyecek itirazlarda bulunması insanı kıvandırıyor, içinde yaşadığımız cahil düzenin kötülüğüne karşı mücadele verebilmek için bir parça daha güç veriyor. Suçta ve cezada şahsilik prensibini zerre ötelemeyen, içinde tutarlı ve de tumturaklı bir yanıt vererek asıl cezalandırılması gerekeni işaret edip olanla olması gerekenin ayrımını yapıyor. Anlaşılıyor ki gençlerimizde var olan farkındalık yetisi insancıl değerlerden beslenmiş. Duruşmasını merakla bekleyip izleyeceğimiz bu muhalif tavrın herkesin beklentisinin dışında davranacağını kestirmek de güç değil. Kırmızılı kadın polisi suçlamayacak! Cinayetlere karşı kendisinin önemli gösterilmesinin oyun olduğunu, gezi direnişine kendisinin sembolleştirilmesine karşı gerçekçi, yetişkin ve de direnişe uygun olacağı konusunda toplumu uyarıyor. Kırmızılı kadının duruşmada şikâyetçi olmadığını söylemesi işten bile değil. Bugünden görünen budur!

Web Görünümüne Geç

Bize Ulaşı
Veri Politikası

Postmodern bir direniş

Olay budur. İstanbul halkı, gençlerinin öncülüğünde, Tayyip Erdoğan'a "one minute" demiştir. Başbakan, 10 yılı aşkın iktidarı süresince, ilk kez ve üstelik ken-di şehrinde yenilgiye uğramıştır.

"Tek sözün ilaç gibigeleceğine inanıyorum” diye yazdı Vivet Kanetti Uluç:

“Sizleri anladım gençler. Vapurlar meselesi gibi, hep birlikte düşünerek çizeceğiz Taksim’i de.”

Tayyip Erdoğan, “Taksim-Gezi Parkı direnişi” üzerine bu kadarını söylese müthiş bir iş yapmış olurdu. Yapmadı. Yapamadı. Kalktı yine bir Rumeli Derneği toplantısında “inadım inat” diye okunmaya müsait bir konuşma yaptı. Ama vücut dili değişmişti. Nutuk atarken kendisine egemen olan külhanbeyi havası bir nebze sönmüştü. “Karizmayı çizdirmiş” olmanın travmasının vücut diline sindiği hissediliyordu dünkü konuşmasında.

Zira nereden baksanız, eğer 31 Mayıs-1 Haziran 2013’ün tarihi olayının bir kaybedeni varsa, o da Recep Tayyip Erdoğan’dır. Olaylar, birkaç ağaç yüzünden çıkmadı. Ona yani Başbakan Erdoğan’a karşı çıktı. Ak Parti’ye bile değil, Tayyip Erdoğan’a.

Tayyip Erdoğan’a birikmiş tepki, Taksim’de “yayalaştırma çalışması” adı altında Gezi Parkı’ndaki yeşil alana müdahale edilmesine karşı barışçıl gösteri yapan bir grup insana ve onlara destek veren popüler beyazperde ve ekran sanatçılarıyla müzik gruplarına, insafsızca biber gazı bombardımanıyla saldırılması üzerine, “tarihi İstanbul direnişi”ne dönüştü.

Yavuz Baydar’ın TRT Haber’deki mükemmel tanımlamasıyla “Horlanmaktan, azarlanmaktan, yaşam tarzı dayatmasından bıkmış her kesimden şehirli gençler, toplanıp, Başbakan’a ‘one minute’ dediler.”

Olay budur. İstanbul halkı, gençlerinin öncülüğünde, Tayyip Erdoğan’a “one minute” demiştir. Başbakan, 10 yılı aşkın iktidarı süresince, ilk kez ve üstelik kendi şehrinde yenilgiye uğramıştır.

1 Haziran 2013, Berlin’den Kudüs’e, Prag’dan Beyrut’a, Moskova’dan Kahire’ye, Tahran’dan Şam’a, nice tarihi olaya tanıklık etmiş olduğum 40 yıllık meslek hayatımın en önemli günlerinden biri oldu.

Maçka’dan Taşkışla’ya yürüyorum. Taksim düşmüş. Taksim’i dolduran kalabalıklar, Meydan’dan ayrılıp çeşitli yönlere yürüyorlar. Her yönden de Meydan’a doğru geliyor insanlar. Kadıköy yakasından gelen vapurlar tıklım tıklım. Köprüden bayraklı arabalar, Asya’dan Avrupa yakasına, Taksim’e akıyorlar. Barikatları aşıp yürüyorum. Mete Caddesi’ne araçla varmak, oradan Gezi Parkı’na girmek mümkün değil. Dost yüzler, “yol kapalı” diyor. Dolmabahçe’den Gümüşsuyu’na dolanıyorum. Taksim’e Gümüşsuyu üzerinden yaklaşıyorum. Tekrar aşağıya Dolmabahçe’ye iniyorum. Yollarda araçlar tek tük. Genellikle cumartesi günleri o saatlerin tıkalı trafikli caddeleri yayaların egemenliği altına girmiş. Polis yok. Trafik polisi bile yok hiçbir yerde. Devrik polis aracının yanından kıvrılıp Tophane üzerinden Cihangir’e tırmanıyorum. Her iki yönde kaldırımlar görülmemiş kalabalıkta. Cihangir bayram yeri. Tıklım tıklım. Tekrar Tophane’ye inip, aşağı-yukarı hareket halindeki özgür insan topluluklarının arasından Galatasaray’a çıkıyorum. Ve, İstiklal Caddesi. Caddenin her iki yönünden, debisi yüksek insan ırmakları akıyor.

“Direniş”in katılımcılarının kimler olduğu gayet açık bir biçimde anlaşılıyor. Çoğunluğu sırt çantalarıyla, şortlarıyla, ayaklarında ya yürüyüş ayakkabıları ya sandaletler, genellikle yirmili yaşlarında ya da otuzlu yaşlarının ilk yarısındaki gençler. Ve dikkati çekecek ölçüde, bir arada olmaya, bir arada yürümeye özen gösteren Beşiktaş, Galatasaray, Fenerbahçe formalılar.

“Postmodern bir direniş” türü bu. Alışıldık cinsten değil. Bir hayli bireyci. Kayıtsız. Umursamaz. Kentli ve seküler yeni kuşakların tüm özelliklerini yansıtıyor. Barışçıl, ve tüm bireyciliği içinde dayanışmacı. Bir ara, Prag’daki Kadife Devrim günlerim geliyor aklıma. Ama söz konusu olan, ülkenin en önemli şehrinin merkezinin, bir “Meydan’ın egemenliği” olduğu için Kahire’deki Tahrir (2011) ve Çin’deki Tianamen’in (1989) birbirine zıt kaderle sonuçlanan tecrübeleri de aynı anda aklıma takılıyor. Bu da “İstanbul 2013” olarak kayıtlara geçecek besbelli. Kendine özgü. Çok güzel.

Gayet geniş bir alanda, çıplak gözle izlediğim ve “niçin katıldıklarını” sormadan bana anlatan kimi insan öbekleriyle ayaküstü sohbetlerden gördüğüm şuydu: “İstanbul 2013”ün arkasında ne bir siyasi parti, ne “provokatörler”, ne de “Türkiye’yi zayıf düşürmek isteyen dış güçler” vardı. Bu kadar büyük bir kitle hareketinin içinde, tabii ki Ergenekon muhipleri, ulusalcılar, iflah olmaz Tayyip Erdoğan ve Ak Parti düşmanları, İP’liler, çeşitli renklerde provokatörler, lumpenler ve bu arada da ana muhalefet CHP üyeleri, vs. elbette vardı ama bütün bu “gerçekler”, olayın bir büyük ve esas olarak “spontane ve kontrolsüz halk hareketi” olduğu “ana gerçeği”ni değiştirebilecek nitelikte değildi.

Taksim’i polisin terketmesine yol açacak kadar güçlü bir toplumsal hareket, tek bir ideolojik ve siyasi gruba mal edilemeyecek kadar heterojen idi.

Peki nasıl oluşabildi o kadar büyük bir hareket. Görsel medya –bir-iki küçük televizyon kanalı hariç- utanç verici bir şekilde günlerdir “üç maymun”u oynayınca, “sosyal medya” öne çıktı. (Başbakan’ın dün söylediğine göre “toplumların baş belası”) O sayede, müthiş bir iletişim mekanizması oluştu. İstanbul, “fışkırma” kıvamına zaten gelmişti.

Söz konusu “kontrolsüz halk hareketi” içinden “Tayyip istifa”, “Hükümet istifa” sesleri yükselmiş olsa da, bir “siyasi omurga”ya sahip olmadığından –belki de güzel ve cazip yanı buydu- ve bir siyasi parti ya da Ak Parti’nin olayları okumakta liderleri kadar aciz kimi yöneticilerinin sandığı gibi “askeri darbe için zemin hazırlama”yla ilişkisi bulunmadığından ötürü, Tayyip Erdoğan için bir “yakın iktidar tehdidi” oluşturmuyor. Nitekim, bir-iki gün içinde İstanbul’da ve Türkiye’de hayat normale dönecek.

Ne var ki, İstanbul, 31 Mayıs-1 Haziran 2013’te Tayyip Erdoğan ve herhangi bir barışçı gösteriye karşı alışkanlık haline getirdiği “biber gazı saldırısı”na öyle bir “one minute” dedi ve “karizmasını öyle bir çizdi” ki, orta ve uzun vadede Başbakan ve yandaşlarının siyasi hesaplarını ve oyun planlarını gözden geçirmeleri gerekebilir.

Yani?

Yani on yıldır başbakanlık yapan ve doğal “iktidar yorgunluğu”nu, uzun iktidar yıllarının yol açabileceği “kibir” ile halkın bir kesimine “hoyratlık” ve icap ederse “biber gazı gaddarlığı” ile örtme yoluna sapan bir Tayyip Erdoğan’a, bu halkın onu iki kez cumhurbaşkanı seçerek tahammül göstereceğini düşünmek zor. Onun, bu tavır ve tarzıyla, 10 yıl daha bu ülkeye “demokratik bir lider” olarak hükmedebileceğini ummak daha da zor.

Tayyip Erdoğan’ın ayakları suya erer, kendini değiştirebilirse ne âlâ.

Yakın çevresinden çok umutlu değilim açıkçası. Ruşen Çakır, dün, “Hükümetin önemsediği kişiler, enerjilerini, direnişi gayrımeşru göstermek yerine devletin olayları anlamasına yardımcı olmaya harcasalar...” diye yazmıştı. İma ettiklerinin, Tayyip Erdoğan kadar da sezgisi yok. Onların varoluş nedenleri, hükümetin onları “önemli” adamlar kılması. Zira, önemli olabilmek için hükümete yakınlıktan başka bir özellikleri yok. Hal böyle olunca, Tayyip Erdoğan’ın anlamadığını onların anlayabilmesi de mümkün değil.

Televizyonun popüler dizilerinin senaristi Gülse Birsel dün “durumun ne olduğunu” Başbakan’a ve onun gibilerine anlatmak için Hürriyet Pazar’da çırpınıyordu:

“... Konuyu başka bir yerden, farklı taraftan ele alacağım: Şu an Ak Parti ekibinden olsaydım, derdim ki ‘Arkadaşlar, durum iyi değil ha! Acilen kendimize gelelim! Ülkeyi okuyamıyoruz! Hata ediyoruz!.. AKP’ye oy vermemiş,.. aralarında midesi yanmasın diye gazlı içecek içmeyenler de dahil, şu an gözünü karartmış sokakta gaz yiyor! Niye böyle oldu? Deli değil herhalde bu insanlar... Bakın kardeşim millet çok sıkıldı! Cihangir, Nişantaşı filan değil bahsettiğim... Otoriter tavır artık kristalize oldu, kafamızın üzerinde sallanıp duruyor... Alkol, malkol derken özgürlüklere çatır çatır müdahale ediyorsunuz! Ve ‘Biz yaparız, kimseyi de takmayız’ diyorsunuz! ‘Yalnız bir dakka şöyle ki..’ diyene de basıyorsunuz biber gazını! Gezi Parkı eyleminin temeli şehrin ağaçlarıdır. Ama eylemin büyüyüp yayılmasındaki gayet sivil, masum ve duygusal altyapının tercümesi şudur: Eeeah yetti beaaa!”

Olay budur. Ve, işte, “özgürlük oksijeni”nin kısıtlanacağını hisseden İstanbul, Tayyip Erdoğan’a “one minute!” dedi.

Olay budur.

http://www.radikal.com.tr/yazarlar/cengiz-candar/postmodern-bir-direnis-1136001/